Blij met een gebroken arm!
Al jaren liep ik met het idee in mijn hoofd: naar het buitenland, ver en lang. Op 18 februari was het
eindelijk zover: ik vertrok! Het werd niet het gedroomde Tibet maar wel ‘Little Lhasa’: Dharamsala,
India. En niks studeren in een gemeenschap van internationals, maar als enige buitenlander stage
lopen bij een organisatie die opkomt voor Tibetaanse vrouwen en het Tibetaanse volk als geheel (de
Tibetan Women’s Association). Een droom die uitkwam.
Totdat ik twee weken voor vertrek van mijn fiets viel, door de gladheid. En daarbij mijn linkerhand
kneusde en de rechterduim zelfs gebroken bleek te zijn. De artsen waren positief over mijn reisplan,
dus ik besloot er maar voor te gaan, hoewel het echt nog zeer deed.
Na een weekje wennen ging ik, met de Tibetan Women’s Association, de Dalai Lama welkom thuis
heten toen hij aankwam op het vliegveld. We mochten zelfs vooraan bij de vips staan! Na een
uur zenuwachtig turen kwam hij eindelijk aan. We maakten een diepe buiging toen ‘His Holiness’
langsliep. En toen stopte hij. Ik was doodsbenauwd dat ik iets verkeerd deed. Toen ik opkeek keek hij
naar mijn in roze gips verpakte duim. Meelevend vroeg hij: ‘Oh… What happened?’. Totaal in shock
kon ik niks anders uitbrengen dan dat het een gebroken duim was…. Toen stapte hij snel de auto in,
op weg naar zijn tempel hier in Dharamsala….
Waar een gebroken duim wel niet goed voor is!
Follow me!