7 december 2012
Geschreven door Jorine Boink en Jacqueline van Dooren
Prachtig, al die idealistische speeches van wereldleiders. Een mentaliteit van “yes we can!”. Alle landen liggen op één lijn, willen écht klimaatverandering aanpakken. Maar dan beginnen de onderhandelingen, en is er geld nodig. Wie betaalt dat eigenlijk, de aanpak van klimaatverandering? Dat is de grote vraag van deze top waardoor de uitkomst nu vertraagd lijkt te worden. In deze blog enkele mogelijkheden.
Vorig jaar, in Durban, is het Green Climate Fund opgericht. Om het nodige geld in dit fonds te krijgen moeten landen een jaarlijkse investering doen, oplopend tot $100 miljard in 2020. Een jaar na deze veelbelovende afspraak zit er nog geen geld in de pot. De grootste slachtoffers van klimaatverandering, de ontwikkelingslanden, zijn wederom diep teleurgesteld in westerse partijen die niet de verantwoordelijkheid nemen voor de vervuiling die zij hebben veroorzaakt. De Verenigde Staten antwoordden hierop dat ze niet graag andere landen opdraagt wat te doen, en zal dat dus andersom ook niet accepteren. Ook Polen, waarvan deze week bekend is gemaakt dat zij de volgende klimaattop zullen voorzitten, blijft dwars liggen. Afgelopen dinsdag besloot het Verenigd Koninkrijk verandering te brengen in de negatieve tendens en kondigde aan $2,8 miljard in het fonds te storten in 2013. Steeds meer landen volgen dit voorbeeld. Onder andere Duitsland, Frankrijk, Zweden, Denemarken en Nederland hebben financiering beschikbaar gesteld. Dit levert zeker $8,95 miljard op maar dat komt niet eens in de buurt van de $60 miljard die gevraagd werd door ontwikkelingslanden.
Naast deze belangrijke initiatieven om geld in het Green Climate Fund te storten, hebben we diverse ideeën gehoord voor innovatieve financieringsmaatregelen. Bijvoorbeeld het idee van Frankrijk om 10% van de transactietaks in te zetten voor het aanpakken van klimaatverandering. De transactietaks is een minimale belasting op zakelijke transacties. Dit kan miljoenen euro’s opleveren. The London Stock Exchange waar al eerder een transactietaks is ingevoerd, heeft bewezen dat een dergelijke belasting geen negatieve invloed heeft op de concurrentiepositie. Een nadeel is echter dat er geen bewustwording voor klimaatverandering wordt gecreëerd. In Nederland speelt daarnaast een discussie of deze taks de solvabiliteit van pensioenfondsen aantast. Dit verzoekt nader onderzoek maar het kan zowel staatsinkomsten als klimaatfinanciering een nieuwe impuls geven om uit de crisis te komen.
Naast maatregelen die overheden kunnen, en eigenlijk zouden moeten nemen, komen ook bedrijven met beleidswijzigingen. Op het ‘Climate Action – Sustainable Innovation Forum’ hoorden wij hierover. Siemens was een van de bedrijven die aanwezig was om haar ideeën te presteren. Siemens bouwt een elektrische tram in Qatar die 25% energie bespaart en 25% minder CO2 uitstoot. De oplossingen bestaan, en volgens Siemens is “Business ready to act!”. Laten we iets leren van deze initiatieven zodat er eindelijk meer vertrouwen komt in de
klimaatonderhandelingen.
Follow me!