Terug naar Op weg naar Tibet

Demonstraties

15 maart 2010
India India , Dharamsala  42°

En we zijn weer een pagina uit mijn reisboek verder, oftewel: weer een week voorbij! Ik heb inmiddels mijn record verbroken: ik ben nog nooit zo lang in het buitenland geweest dus ik heb alvast één ding bereikt hier. Haha!
Het gaat nog steeds erg goed. Afgelopen week was best druk met de herdenkingen van 10 en 12 maart 1959, maar aan het einde heb ik rustig aan gedaan, dus nu ben ik wel weer klaar voor nieuw avontuur. Eerst even een update….

Vorige week zondag was ik met mijn collega/buurvrouw Nyima, haar man, Ngawang (de Engelse student/directeur NGO) en een vriend van hem in de bergen gaan wandelen. We hebben 2 nabijgelegen dorpjes gezien, die zijn eigenlijk precies hetzelfde als waar ik zit maar dan kleiner. En verder een beetje door de bergen gelopen. Was mooi! En Ngawang heeft daar ook een tweede huisje en er zijn wat hotelletjes, en het plan is om van de zomer daar ook een weekendje heen gaan. Lijkt me lekker, even weg uit het drukke, lawaaierige dorp hier en de natuur in.

Maandagavond dacht ik dat ik bij een belangrijke bespreking zou zijn maar dat viel best mee. Het was gewoon weer een NGO, uit de VS, die de Tibetaanse kinderen wil helpen. Het waren aardige mensen dus het was gezellig.

Woensdag was het dus 10 maart, de herdenking van de Tibetaanse volksopstand tegen de Chinese onderdrukking, in 1959. Er waren een hoop belangrijke mensen, van de overheid vooral, en de Dalai Lama, en ontzettend veel pers. Wel bizar: het gaat om de Tibetanen, maar die (+ik) kunnen bijna niks zien omdat er een rij fotografen voor staat. In ieder geval, er gaven wat mensen een speech in het Tibetaans en de Dalai Lama ook. Maar ik had de Engelse vertaling dit keer op papier! Erg mooi, want dit is dé speech die overal ter wereld die dag wordt voorgelezen. Daarna waren er nog optredens van TIPA, Tibetan Institute for Performing Arts. Ik had hen ook al in de Haarlemse schouwburg gezien maar het was weer heel mooi.
Toen ging ik voor het eerst in m’n leven demonstreren! Het was erg indrukwekkend, er waren ontzettend veel mensen! Ik hoorde later dat het er rond de 4.000 waren. Nadeel was dat ik wel in m’n eentje liep omdat ik al m’n collega’s kwijt was haha. De helft zat in de auto die voorop reed en daar was geen plaats meer dus nou ja. Maar het lopen was dus indrukwekkend dus het maakte eigenlijk niet uit. Gehuld in de Tibetaanse vlag, slogans roepend als ‘Free Tibet – Now, now now!’ en ‘Please release – Panchen Lama’ vermaakte ik me wel. En ik heb meteen de Sint Jorismars voor dit jaar gelopen (5 kilometer bergafwaarts). De demonstrerende massa bestond denk ik voor 90% uit Tibetanen dus dat was erg mooi. We eindigden op een groot plein, en het was inmiddels super warm, ook omdat we die 5 km naar beneden liepen en daar zit best een temperatuurverschil in. Dus nou ja, wat doet Jacqueline op de eerste warme dag van het jaar, ja hoofdpijn hebben en bijna flauwvallen. Maar gelukkig mocht ik in een Indiaas winkeltje bijkomen. Ik hoorde nog wel de speech van m’n collega op de achtergrond maar kon hem helaas niet zien. Zij las de verklaring van de 5 grootste Tibetaanse NGOs voor. De vrouw van Dhondup Wangchen, een Tibetaanse filmmaker die onlangs voor 6 jaar is veroordeeld omdat hij een film maakte over de mening van Tibetanen over de Olympische Spelen, gaf ook een speech maar helaas in het Tibetaans. En verder waren er nog wat speeches.
Toen was het allemaal afgelopen (het was pas 14.00 uur) en gingen we lunchen met Indiase hartige pannenkoeken (dhosa). ’s Avonds was er ook nog zo’n kaarsentocht, maar die had ik die vrijdag er voor al gezien, en ik was nog steeds niet helemaal lekker dus die heb ik maar overgeslagen.

Donderdag gingen we de tempel aankleden voor vrijdag. Of in mijn geval, kijken hoe anderen de tempel aankleedden. Ik kon er niet echt iets doen, vanwege m’n arm en vanwege mijn beperkte Tibetaans. Dus toen mocht ik om 17.00 uur naar huis en heb ik nog even lekker door het dorpje geslenterd en wat Tibet-gadgets gescoord! Die zijn over het algemeen brak en lelijk maar wat maakt het uit.

Vrijdag was het de herdenking van de Tibetaanse vrouwen die demonstreerden in 1959. Om 8.30 uur was ik weer bij de tempel en langzaam druppelde iedereen binnen. Vanaf 9.00 uur weer wat speeches, van bijna al mijn collega’s dus dat was leuk om te zien en te horen! Ook een speech van een Chinese schrijver. Ik zat ondertussen bij de stand met publicaties die we verkochten en gratis uitdeelden. Daar zat ik vervolgens de rest van de dag, en er kwamen niet heel veel bezoekers. Dus we hebben lekker in het zonnetje gezeten, veellll gegeten en ik heb de tempel eindelijk ook van binnen bekeken. Erg nieuw, maar wel groot en daardoor wel mooi.
’s Avonds was er wel weer een actiever programma. Eerst weer een kaarsentocht die eindigde in de tempel, daar weer een speech en daarna 2 documentaires. Die zouden 40 minuten duren maar dat werd uiteindelijk iets van 2 uur. Het was koud en oncomfortabel op de stenen maar het waren hele boeiende documentaires, over Ama Adhe, de langste vrouwelijke gevangene (26 jaar in de Chinese gevangenis!!) en over alle vrouwen van Tibet en hun geschiedenis. Ja echt hele mooie films. Dus toen bleef ik tot het eind en kon ik om 21.30 uur eindelijk thuis koken…

Zaterdag was er ook al weer wat: een fancy fair op TCV, de school hier. Dus ik heb ook mijn portie scouting voor deze week gehad: ballengooien, ringwerpen, voetballen, basketbal… was wel leuk. De rest wilde langer blijven (ze hadden er zelf kinderen of veel kennissen daar) dus na een tijdje wilde ik wel weg. Gelukkig was daar onze Amerikaanse kennis Victoria en zij ging naar Lower Dharamsala, het dorp lager gelegen waar je meer kunt kopen dan hier. Ik mocht mee Smile het was erg gezellig en ik heb meteen een spiegel gekocht, erg handig, en wat andere dingetjes.

Zondag heb ik rustig aan gedaan want ik was nog wel redelijk overwhelmed van alle indrukken. En ik heb geskyped met veel mensen uit Nederland, dat was ook gezellig.
Dus nu ben ik weer helemaal fris voor nieuwe avonturen! Maar ik heb nog geen concrete plannen, behalve natuurlijk mijn stage die ook wel wat drukker wordt.

Groetjes Jacqueline

Geef een reactie

Jouw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.